کد مطلب:151464 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:277
بیعت پیامبر
در دین اسلام، كسانی كه به سن بلوغ نرسیده اند، به كارهای دشوار مكلف نیستند، و به تناسب كودكیشان با آنها رفتار می شود.
بنابراین، امری مانند «بیعت» كه باید به محتوای عقد و قرار آن ملتزم بود، خاص بزرگسالان است؛ زیرا كه بیعت، مقتضی دریافت كامل، شناخت مسؤولیت و آگاهی از آن، و تحمل پیامدهای آن است؛ و كودكان نارسیده كاری به اینگونه امور ندارند.
ولی پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - برخی از خردسالان اهل بیت - علیهم السلام - را، با قبول بیعت، از دیگران ممتاز ساخت.
این عمل، مستلزم آن است كه رفتار این خردسالان همپایه ی رفتار بزرگسالان به شمار آید، ورنه نافی حكمتی است كه - بی هیچ تردید و گمان - كردار پیامبر بر آن مشتمل بوده است؛ مسلمانان پیامبر و حكمت او را، بسی برتر از آن می داند كه به كاری بیهوده دست یازد.
در حدیث از امام ابوجعفر محمد بن علی الباقر - علیهماالسلام - آمده است:
[194] كه فرمود: پیامبر - صلی الله علیه و اله و سلم - با حسن و حسین، و عبدالله بن عباس، و عبدالله بن جعفر - كه همگی كودك و نابالغ بودند - بیعت فرمود.
امام باقر - علیه السلام - فرمود: و با هیچ كودكی جز از ما بیعت نفرمود. [1] .
این بیعت، نشان می دهد كه خردسالی فرزندان این خانه ی پاك، مانع از آن نیست كه به سن رشد لازم برای گزارد شایسته ی كارهای بزرگ واجب بر بزرگسالان،
رسیده باشند. كردار پیامبر كه معصوم است، مؤید این معنا، و رفتار خودشان، نشانگر شایستگی ایشان است، و غیب و معجزه ی الهی نیز آن را تبیین می كند.
خردسالی، مانع نبوت عیسی - علیه السلام - نبود و معجزه او را توان می بخشید كه در گاهواره و در عین كودكی، با مردمان سخن گوید؛ در حسین - علیه السلام - هم خردسالی مانع از آن نبود كه نیایش، پیامبر خدا - صلی الله علیه و آله - با او بیعت كند.
بنابراین، امری مانند «بیعت» كه باید به محتوای عقد و قرار آن ملتزم بود، خاص بزرگسالان است؛ زیرا كه بیعت، مقتضی دریافت كامل، شناخت مسؤولیت و آگاهی از آن، و تحمل پیامدهای آن است؛ و كودكان نارسیده كاری به اینگونه امور ندارند.
ولی پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - برخی از خردسالان اهل بیت - علیهم السلام - را، با قبول بیعت، از دیگران ممتاز ساخت.
این عمل، مستلزم آن است كه رفتار این خردسالان همپایه ی رفتار بزرگسالان به شمار آید، ورنه نافی حكمتی است كه - بی هیچ تردید و گمان - كردار پیامبر بر آن مشتمل بوده است؛ مسلمانان پیامبر و حكمت او را، بسی برتر از آن می داند كه به كاری بیهوده دست یازد.
در حدیث از امام ابوجعفر محمد بن علی الباقر - علیهماالسلام - آمده است:
[194] كه فرمود: پیامبر - صلی الله علیه و اله و سلم - با حسن و حسین، و عبدالله بن عباس، و عبدالله بن جعفر - كه همگی كودك و نابالغ بودند - بیعت فرمود.
امام باقر - علیه السلام - فرمود: و با هیچ كودكی جز از ما بیعت نفرمود. [1] .
این بیعت، نشان می دهد كه خردسالی فرزندان این خانه ی پاك، مانع از آن نیست كه به سن رشد لازم برای گزارد شایسته ی كارهای بزرگ واجب بر بزرگسالان،
رسیده باشند. كردار پیامبر كه معصوم است، مؤید این معنا، و رفتار خودشان، نشانگر شایستگی ایشان است، و غیب و معجزه ی الهی نیز آن را تبیین می كند.
خردسالی، مانع نبوت عیسی - علیه السلام - نبود و معجزه او را توان می بخشید كه در گاهواره و در عین كودكی، با مردمان سخن گوید؛ در حسین - علیه السلام - هم خردسالی مانع از آن نبود كه نیایش، پیامبر خدا - صلی الله علیه و آله - با او بیعت كند.
[1] مختصر تاريخ دمشق ابن منظور (129 / 7).